Proje sonlandırmak için dış dünyaya kendimi kapattığım bir dönemden sonra, artık yavaş yavaş kapıları tekrardan açıyorum. Günlerdir evdeyim. Önümde iki bilgisayar, biri modellemek biri yorumlamak için. Etrafta dağılmış kağıtlar. Hani işlerle uğraşırken saç tellerimin dipleri ağrıyordu en sonunda.
İşin garibi de yaptığım şeyden zevk alıyorum. Mazoşizm gibi bir şey. Kafamda bir şeyleri oturtup, bir şeyler bulmayı seviyorum. Tek sorun daha kelimelere dökemek. İşin jargonunu halen alamadım. O da olur zamanlar.
Ben tabii kendi dünyamda zorunlu askerliğimi yaparken, benim dışımda dönen dünya da hızından bir şey kaybetmemekte. Hem Denktaş'ı hem Lefter'i kaybetmişiz bugün. İkisine de ayrı ayrı üzüldüm. Denktaş ile ilgili bir haber okurken, dün hasta yatağında Rumca konuştuğunu öğrendim. Büyük ihtimalle Lefter de Türkçe konuşuyordu o zaman. Zaten bu ay NTV Tarih'ten Rembetika CD'si alıp, şöyle bir dinlemiştim. Şöyle güzel bir Türk-Rum havası dolmuştu odaya.
Milliyetçilik ne kadar saçma bir şey aslında. Ancak değişik kültürler tanımak da bir o kadar güzel. Bu topraklarda doğmam bir şans. Bu kadar değişik kültürün kesiştiği yerde doğmak hem bir lanet hem bir mucize. Güzel yönünden bakalım. Mesela birkaç bin kilometre daha doğuda doğsam şu an Şam'da bir protestoda vurulabilecektim. Onun da birazcık daha doğusunda doğsam, batıya hiçbir şekilde erişemeyecektim. Şimdi canım değişiklik istedi mi Steakhouse Burger'imi yerim, Radiohead müziğinde kaybolabilirim. Ama bir yandan da acılı lahmacun ile büyüdüm. Almanya'da bile çiğ köfteden vazgeçmeyip, sanki Güneydoğu'dan gelmişim gibi "böyle olmaz, yapamıyorsunuz bir şeyi" diyebilirim. Rakı istesem, ki kökenleri batıdadır, Adana'mın şalgamı yanında olmadan ağzıma sürmem. Ne bileyim bir yandan Almanca öğrenmeye çalışıp, o sırada altımda şalvar olabilir mesela.
Bazıları bunu kendi kültürünü benimseyememek olarak görebilir, Batı ya da Doğu özentisi diye yaftalayabilir. Hayır, niye sınır çizmeliyim ki kendime? Tamam, Zeki Müren de Aşık Veysel de benim, ama şalvar da benim, bira da.
Bunu demişken aklıma bir şey daha geldi. Tam da iki proje arası tek boş günümde Almanyalı Yarim filmine denk geldim. Hani izleyeyim, benim Acı Vatan Mannheim'a analiz yaparım dedim ama bir baktım ki hiç değmez. Türk milletinin misafirperverliğini, onurunu, dostluğunu övme temalı bir film. Bu hiç sorun değil, tek yönlü olmuş der geçerim ama Türk'ün misafirperverliğini diğer ırkları ezerek anlatacaksa ona bir dur derim. Alman gençliğinin vurdum duymaz, hippi olarak anlatıldığı, duvarda eşşek kadar Hitler resminin bulunduğu bir ortamda, batı ahlaksız, biz ise kendi değerlerimizle kendimize yeteriz mesajı verirken, alttan verdikleri "Bir başkadır benim memleketim" şarkısının orijinali Fransızca.
Sonuçta şans ile bu memlekete doğmuşuz. Elimde bu devletin nüfus kağıdı, pasaportu var. Çocuğum da bu ülke vatandaşı olacak. Bu ülkeye hizmet verecek olmamın da en büyük nedeni ona daha iyi bir düzen bırakmak için olacak. Türk olduğum için gurur duymak yerine, bunun güzel bir şans olduğunu düşünüyorum. Farklılıklardan nefret etmek yerine, onları öyle kabulleniyorum. "Iyy bu Çinliler ne iğrenç, köpek eti yiyorlar" niye diyeyim ki? Haydi empati kuralım; "Iyy bu Türkler ne iğrenç, bağırsağı parça parça yapıp, baharatlayıp yiyorlar." Ama ben kokoreç yemiyorum ki diyebilirsin, ama en iyi arkadaşın kokoreç yerken, siz Türkler böylesiniz işte demiyorsun herhalde.
Bu demek değil ki Denktaş öldü diye üzülürken, bunları demek doğru değil. İki büyük ülkenin bir adaya tıktıkları iki topluluğun değişik çıkar çatışmaları için birbirlerini öldürmeleri üzerine, o topluluklardan birinin çıkarlarını korudu Denktaş. Kıbrıs tamamen bizimdir demek yerine, iki ülkeli bir Kıbrıs hayali kurdu. Bu barışçıl değildi demek değildi. Hergün kavga edecek bir çiftin evliliğe devam etmesinin gereğinin olmadığını düşündü. Sonuçta ortada bir çocuk yoktu. Eminim ki o da Rumca bir şarkı duyduğunda hoşuna gidiyordu. Keza Lefter, 6-7 Eylül döneminde Yunanistan'a gidip, azılı bir Türk düşmanı olsa kimse bir laf edemezdi. Doğduğu kimliği değil, istediği kimliği seçti.
Neyse o zaman, Bülent Ecevit ile bitirelim. Kıbrıs Hareketı'nın adına Barış koymuş bir adamdı. Düşünüyorum da Erdoğan, o dönemde başta olsa Rumlar hakkında demediğini bırakmazdı, ki "ne Ermeniliğimiz, ne afedersin Rumluğumuz kaldı" demişliği vardır. Ecevit ise bakalım ne demiş Kıbrıs'a askerleri gönderirken;
"Bir soyun kanı olmasın varsın
Damarlarımızda akan
İçimizde şu deli rüzgar
bir havadan"
İşin garibi de yaptığım şeyden zevk alıyorum. Mazoşizm gibi bir şey. Kafamda bir şeyleri oturtup, bir şeyler bulmayı seviyorum. Tek sorun daha kelimelere dökemek. İşin jargonunu halen alamadım. O da olur zamanlar.
Ben tabii kendi dünyamda zorunlu askerliğimi yaparken, benim dışımda dönen dünya da hızından bir şey kaybetmemekte. Hem Denktaş'ı hem Lefter'i kaybetmişiz bugün. İkisine de ayrı ayrı üzüldüm. Denktaş ile ilgili bir haber okurken, dün hasta yatağında Rumca konuştuğunu öğrendim. Büyük ihtimalle Lefter de Türkçe konuşuyordu o zaman. Zaten bu ay NTV Tarih'ten Rembetika CD'si alıp, şöyle bir dinlemiştim. Şöyle güzel bir Türk-Rum havası dolmuştu odaya.
Milliyetçilik ne kadar saçma bir şey aslında. Ancak değişik kültürler tanımak da bir o kadar güzel. Bu topraklarda doğmam bir şans. Bu kadar değişik kültürün kesiştiği yerde doğmak hem bir lanet hem bir mucize. Güzel yönünden bakalım. Mesela birkaç bin kilometre daha doğuda doğsam şu an Şam'da bir protestoda vurulabilecektim. Onun da birazcık daha doğusunda doğsam, batıya hiçbir şekilde erişemeyecektim. Şimdi canım değişiklik istedi mi Steakhouse Burger'imi yerim, Radiohead müziğinde kaybolabilirim. Ama bir yandan da acılı lahmacun ile büyüdüm. Almanya'da bile çiğ köfteden vazgeçmeyip, sanki Güneydoğu'dan gelmişim gibi "böyle olmaz, yapamıyorsunuz bir şeyi" diyebilirim. Rakı istesem, ki kökenleri batıdadır, Adana'mın şalgamı yanında olmadan ağzıma sürmem. Ne bileyim bir yandan Almanca öğrenmeye çalışıp, o sırada altımda şalvar olabilir mesela.
Bazıları bunu kendi kültürünü benimseyememek olarak görebilir, Batı ya da Doğu özentisi diye yaftalayabilir. Hayır, niye sınır çizmeliyim ki kendime? Tamam, Zeki Müren de Aşık Veysel de benim, ama şalvar da benim, bira da.
Bunu demişken aklıma bir şey daha geldi. Tam da iki proje arası tek boş günümde Almanyalı Yarim filmine denk geldim. Hani izleyeyim, benim Acı Vatan Mannheim'a analiz yaparım dedim ama bir baktım ki hiç değmez. Türk milletinin misafirperverliğini, onurunu, dostluğunu övme temalı bir film. Bu hiç sorun değil, tek yönlü olmuş der geçerim ama Türk'ün misafirperverliğini diğer ırkları ezerek anlatacaksa ona bir dur derim. Alman gençliğinin vurdum duymaz, hippi olarak anlatıldığı, duvarda eşşek kadar Hitler resminin bulunduğu bir ortamda, batı ahlaksız, biz ise kendi değerlerimizle kendimize yeteriz mesajı verirken, alttan verdikleri "Bir başkadır benim memleketim" şarkısının orijinali Fransızca.
Sonuçta şans ile bu memlekete doğmuşuz. Elimde bu devletin nüfus kağıdı, pasaportu var. Çocuğum da bu ülke vatandaşı olacak. Bu ülkeye hizmet verecek olmamın da en büyük nedeni ona daha iyi bir düzen bırakmak için olacak. Türk olduğum için gurur duymak yerine, bunun güzel bir şans olduğunu düşünüyorum. Farklılıklardan nefret etmek yerine, onları öyle kabulleniyorum. "Iyy bu Çinliler ne iğrenç, köpek eti yiyorlar" niye diyeyim ki? Haydi empati kuralım; "Iyy bu Türkler ne iğrenç, bağırsağı parça parça yapıp, baharatlayıp yiyorlar." Ama ben kokoreç yemiyorum ki diyebilirsin, ama en iyi arkadaşın kokoreç yerken, siz Türkler böylesiniz işte demiyorsun herhalde.
Bu demek değil ki Denktaş öldü diye üzülürken, bunları demek doğru değil. İki büyük ülkenin bir adaya tıktıkları iki topluluğun değişik çıkar çatışmaları için birbirlerini öldürmeleri üzerine, o topluluklardan birinin çıkarlarını korudu Denktaş. Kıbrıs tamamen bizimdir demek yerine, iki ülkeli bir Kıbrıs hayali kurdu. Bu barışçıl değildi demek değildi. Hergün kavga edecek bir çiftin evliliğe devam etmesinin gereğinin olmadığını düşündü. Sonuçta ortada bir çocuk yoktu. Eminim ki o da Rumca bir şarkı duyduğunda hoşuna gidiyordu. Keza Lefter, 6-7 Eylül döneminde Yunanistan'a gidip, azılı bir Türk düşmanı olsa kimse bir laf edemezdi. Doğduğu kimliği değil, istediği kimliği seçti.
Neyse o zaman, Bülent Ecevit ile bitirelim. Kıbrıs Hareketı'nın adına Barış koymuş bir adamdı. Düşünüyorum da Erdoğan, o dönemde başta olsa Rumlar hakkında demediğini bırakmazdı, ki "ne Ermeniliğimiz, ne afedersin Rumluğumuz kaldı" demişliği vardır. Ecevit ise bakalım ne demiş Kıbrıs'a askerleri gönderirken;
"Bir soyun kanı olmasın varsın
Damarlarımızda akan
İçimizde şu deli rüzgar
bir havadan"
Yorum yap