Haberleri okudukça bazen kalbime bir ağırlık çöküyor. Bazı şeyleri anlamaya çalışıyorum, çözümü çok basit geliyor. Ancak nedense bu ülkede bunları gerçekleştiremeyeceğimi biliyorum. Geçen gün Meksikalı bir arkadaş ile konuşuyorduk. Genel olarak global ekonomi ve politikadan bahsederken, konu siyasal bilimler okuyanın mezun olduktan sonra ne yapacağına geldi. "Devlet için çalışır mısın?" diye sordu bana arkadaşım. "Dış işlerinde bir görev olursa neden olmasın?" dedim. "Peki hiç istemez miydin başbakan olmak?" diye başka bir soru sordu. Gerçekçi düşündüm. Aday olsam yeterli çoğunluktan oy alamazdım. Hükümete gelecek bir partide olsam, kendimi ifade edemezdim. Hadi bir şekilde oldu diyelim, işleyen düzene çomak soksam ne kadar başta kalabilirdim?

Bu sefer konu Hocalı Katliamı. Olayları okuyunca insan olmaktan utanıyorum. Yüzlerce insan öldürülüyor, çoğu sivil. İnsanın karşısındakinin canını alması bile ne kadar "insanlık"tan uzak, bir de bunun en vahşi halini gerçekleştiriyorlar. Azerbaycan'ın şansssızlığı, çok güçlü bir lobisi olmamalı. Türkiye'de bile son yıllara kadar bilinen bir olay değildi. Ermeni Soykırımı iddiaları son yıllarda ağırlığını hissettirirken, Hocalı da "ama bakın onlar da bunu yaptı" diye daha çok telaffuz edilmeye başlandı.

İşte problem burada. Kana kan, dişe diş, katliama katliam, soykırıma soykırım. Kimin acısı daha büyük diye yarıştırıyoruz. Bir taraf seçtiriliyor bize. Sanki insan ikisine birden üzülemezmiş gibi. Ermeni Soykırımı iddiası ile yarıştırılmasını geçtim, Hrant Dink'in öldürülmesi ile Hocalı'nın aynı kefede işi ne? Ermenilerin Azerbaycan'da gösterdiği vahşeti Dink'in öldürülmesiyle temizledik mi? Elinde kaleminden başka bir şey olmayan birini, arkasından dolaplar çevirerek, bir garip çocuğa vurdurttuk etnik kimliği yüzünden. Bu adeletsizliği eleştirmek, mağdurun yanında olmak için "Hepimiz Ermeni'yiz" dendi, "Hepiniz Piçsiniz" cevabı alındı Hocalı'ya destek mitinginde. Böyle mi çözülecek sorunlar? Ya da oradaki pankarttaki gibi Ağrı Dağı'nı mezar yaparak mı bitireceğiz? Tehcirle bitirebildik mi?

İnsanlar neden güçsüzün yanında durduğumuzu anlamak istemiyorlar, sadece ırk meselesine takılıp kalıyorlar, anlamış değilim. Klasik bir aşırı milliyetçi cevabı vardır; "Bir Ermeni öldü, hepiniz Ermeni oldunuz. Bir Türk öldü, kaçınız hepimiz Türk'üz dediniz?" diye. Şahsen ben, her Alman dazlak tarafından öldürülen dönerci için diyorum. Biliyorum, bizim milliyetçiler de diyorlar (Halbuki bizimki de Alman da, memleketlerinin onlara ait olduğunu düşünüp, 'ya sev ya terket' diyorlar, milletlerinin yüceliğine inanıyorlar). Koca tanklara karşı ellerinde taşla direnen Filistinli çocuk öldürülünce bizimkiler de ben de Filistinliyiz diyoruz. Sırf Alevi olduğu için öldürülen biri için ben "hepimiz Alevi'yiz" diyebiliyorum, ırkı dini geçtim, cinsel tercihleri için öldürülen biri için ben "hepimiz eşcinseliz" diyebiliyorum, peki Türklüğe bu kadar duyarlı olanlar niye bunlara duyarlı olamıyor? Daha güçlünün altında ezilenin yanında olma erdemini göstermeli insan, dil, din, ırk ayırt etmeden.

Ben büyük çaplı bir Hocalı eylemini, Fransa'nın Ermeni yasa tasarını çıkardıktan sonra değil, önce görmek isterim ki samimiyetine inanayım. Oradaki insanları Almanya tarafından öldürülen Yahudi'leri anma gününde de göreyim ki gerçekten insanca bir yaşam taraftarı olduklarına inanayım. Ama olmuyor işte, bu ülkede Hrant Dink'e üzülen "piç" oluyor, başörtüsünü okulda takmak isteyen "yobaz" oluyor, dini siyasete alet isteyenleri eleştiren "Ergenekoncu" oluyor, ana dilde eğitim isteyen "terörist" oluyor, ancak dogmalara körü körüne inanmak yerine bilime, eşitliğe, sadece kendi geldiği ırka değil, tüm insanların mutluluğuna inananlar iktidar olamıyor.

Yıllar sonra tekrardan Rocky'yi izledim. İlk izlediğim zaman Rocky'yle ilk kez tanışmam olan ATV'nin bir hafta içinde bütün seriyi verdiği dönemdi. Ondan sonra üçüncü ve dördüncüyü çok kez izledim ama efsanenin başına geri dönmem yıllarımı aldı. Peki erkekler Rocky'yi neden bu kadar sever?

Rocky, saygıdır.

Kardeşinin abisi bir alkolik olsa da, her zaman ona iyi davranır. İğrenç imalarda bulunsa bile. Kariyerinin en önemli maçına çıkarken, alt sınıf bir et firmasının reklamını üstünde taşır, eniştesi para kazanabilsin diye. Onu yıllarca - kendine ait ve doğru nedenleri olsa da - hor gören antrenörü yardım etmek istediğinde önce kırıldığını anlatır. Onu kırdığını farkedince ise özür diler ve onu yanına alır.

Rocky, aşktır.

Tüm yakışıklılığına rağmen, kenar mahallede hayvan satan, gözlüklü bakımsız kıza aşık olur. Hiç tarzı olmamasına rağmen ondan kaplumbağalar, balıklar alır. Hayatının en önemli maçının sonunda onun ismini bağırır. İşini zaman zaman aşkının önüne taşır. Sevdiği kız bunu anlar, ama Rocky haklı olsa da onun gönlünü alır. En hüzünlü anlarını yalnızca onunla paylaşır. Kocaman bir adam olsa da Adrian'ı olmadan, Rocky bir hiçtir.

Rocky, neşedir.

Çok komik bir adam olduğu söylenemez ama içinden gelen neşeyi dışarı vurmaktan çekinmez. Maça çıkarken, bornozunun ne kadar geniş olduğundan dert yanar, sanki Dünya Şampiyonu ile karşılaşmayacakmışçasına. Kendimden bilirim, içnide bulunulan durum ne kadar boğucu olsa da, neşe insanı ayakta tutar.

Rocky, gerçekçidir.

Başka filmlerde gördüğümüz kahramanlar gibi değildir Rocky. Hatalarının farkındadır. Mesela, dengesini koruyamadığını bilir. Ya da başka filmler gibi, imkansızı başaracağını düşünmez. Sonuna dayanayayım yeter der. Gerçekten de film sonunda Rocky yenilir belki ama koyduğu hedefi tutturur. Başkalarına öğüt verirken, kendisinin hala bir sokak serserisi olduğunu farkeder ve karşısındakinin inanmayacağını anlar.

Rocky, mücadeledir.

Gerçekçi hedefler koydu diye çalışmamazlık etmez Rocky. "Kadınlar, bacakları zayıflatır" dediğinde antrenörü, sevgilisi ile birlikte olmaz. Sabahın dördünde üşenmeden kalkar, iğrenç ols da çiğ yumurtasını içer, elindeki imkanlar dahilinde çalışır. Eğer elinde imkan yoksa, imkan yaratır. Kasap dükkanında et döver mesela.

Sonunda da yüzü gözü dağılmış olarak "Adrian!" diye bağıran bu savaşçı ile bütünleşirsin ister istemez. Bill Conti'nin o gaza getiren film müziği de buna eşlik eder. Rocky'nin bizi tek üzdüğü yer de Amerikan rüyasına dördüncü filmde yenik düşmesidir. Halbuki aslında ilk filmde İtalyan asıllı biri olarak kâr peşinde koşan ve Amerika'yı bu yönüyle temsil eden boksörü yenmiştir. Artık, o kadar kusur kadı kızında olur diyoruz ve Soğuk Savaş psikolojisinden dolayı bu olayı görmezden geliyoruz.

Rocky, bu nedenler dolayısıyla çok gerçektir. Çekilmesinden yıllar yıllar sonra, apayrı bir ülkede, apayrı hayaller koşan bir adamın bile kalbini ilk izlediği günkü gibi arttırır.